Selecteer een pagina

Colijn: Ik heb de plaat ‘First Time Out’ van Clare Fischer meegenomen.

Cor Bakker: Deze plaat heeft mijn leven veranderd. Dat klinkt als een religieuze ervaring, en dat was het ook bijna. We gaan terug naar 1980, toen zat ik op het conservatorium in Amsterdam en had ik les van Niko Langenhuijsen. Ik vond hem een hele goede docent, want hij was elke keer weer in staat om mij een muzikale injectie te geven. Je kent het wel, je zit in een creatief proces, en om de drie maanden was je weer gegroeid. Op zo’n moment kon je eigenlijk niet verder, zat je tegen je eigen plafonnetje aan. Dan heb je dus iemand nodig die je een injectie geeft, met een boekje of een oefening, een (in die tijd) cassette bandje of een LP. Soms zei hij zelfs: ‘Doe eens een week niks.’ Dan was ik, dag en nacht te fanatiek bezig in een soort overspannenheid. Op een gegeven moment kwam hij met de plaat ‘First Time Out’ van Clare Fischer aan. Dus heb ik die plaat gedraaid.. Nah, wel aardig, maar ik kon er niet zo heel veel mee. Tot ik nummer 8 ‘I love you’ hoorde!

Die solo die Clare daar speelt, dat was bijna een soort religieuze ervaring. Ineens zeiden mijn oren: ‘Ja maar wacht eens even, dit ben ik!’ Dat klinkt heel raar, misschien bijna arrogant want Clare is natuurlijk geweldig, maar zoals hij speelde en klonk, dat hoorde ik al jaren in mijn eigen hoofd, alleen komt het er niet uit! Ik had al een hoop geluisterd, Oscar Peterson, Chick Corea, dat zijn zeker echte helden. Toch raakte dat mij allemaal niet zo als Fischer.
Image

Colijn: Louis van Dijk is toch ook een soort jeugdidool voor jou?

Cor Bakker: Ja zeker, die heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik de muziek in ben gegaan. Ik wist op mijn zeventiende niet wat ik wilde. Nou ja, ik wist wel dat ik absoluut de muziek in wilde, maar ik had totaal geen zelfvertrouwen. Op de middelbare school was ik de enige die met muziek bezig was, alleen de muziekleraar had er vertrouwen in. Ook thuis werd geen muziek gemaakt, en mijn broers vonden het altijd rotherrie haha. Dus ik moest echt tegen een bierkaai vechten, maar ik had geen idee wat ik anders met mijn leven wilde doen, muziek was mijn grootste ambitie. Toen zei mijn muziekleraar dat ik naar Louis van Dijk moest gaan. Hij dacht dat Louis, mijn idool, mij wel zou kunnen overtuigen van mijn talent. Dus die leraar had een afspraak met Louis geregeld, zodat ik de kans kreeg om hem mijn spel te laten horen. Ik ben daar met knikkende knieën heen gegaan, in afwachting van een eerlijk oordeel van Louis. Na tien minuutjes voorspelen zei hij: ‘Nou wacht maar, ik heb het wel gehoord. Je bent een Amsterdammer hè? Ik ook, en ik kan je in je eigen taal vertellen dat je een lul bent als je niet de muziek in gaat. Je moet je onmiddellijk gaan aanmelden bij het conservatorium, en we komen elkaar wel weer tegen later!’ Duidelijker kon ik het niet horen, en inmiddels speel ik al vijftien jaar met hem samen. Ook hebben we ‘Cor Bakker ontvangt..’ geproduceerd voor omroep MAX.

Colijn: Zou de muziek van bijvoorbeeld Clare Fischer een grotere doelgroep kunnen bereiken met meer marketing? Hoe denk jij daarover?

Cor Bakker: Ik ben bang van niet. Clare gebruikte de uitspraak: ‘Je hoort wat je begrijpt.’ Dit vind ik een hele mooie tegeltjeswaarheid, want je moet toch een soort van geoefend gehoor hebben als je deze muziek wilt kunnen waarderen. Ik denk dat het nooit muziek voor een groot publiek zal worden, wat voor marketing je er ook tegenaan gooit. Terwijl Fischer, naar mijn idee, dingen heeft gedaan die heel toegankelijk zijn. Toch denk ik dat het niet bij iedereens smaak aansluit, en dat is misschien juist wel goed. Zo blijft het toch een beetje een elitair, in de goede zin van het woord.

Image


Colijn: Waar heb je zelf naar gezocht met je eigen stukken op ‘Elettra’ en ‘Elettra II’?

Cor Bakker: Ik voel mij eigenlijk helemaal geen componist, dat vind ik een veel te groot woord. Ik heb wel eens ideetjes en die ik dan opschrijf, en het lijkt mij ontzettend leuk om met een trio door Italië te toeren. Nienke vond dat ik dat dan ook moest doen, maar dat heb ik steeds uitgesteld. Uiteindelijk had ze de tickets geboekt en toen moest ik toch echt gaan schrijven. Ik had nog maar 2 weken en had nog helemaal niks uitgevoerd. Nou dan komt de paniek, op zo’n moment moet je je ideeën daadwerkelijk uit gaan werken. Ik gooide alles weg, vond niks goed genoeg, totdat ik in Italië kwam. Bij het Bed & Breakfast hadden ze een heel klein salonvleugeltje in de kamer staan. Toen heb ik mezelf opgesloten, drie dagen voordat de jongens eraan zouden komen, en daar heb ik achttien stukken geschreven. Herken je dat, die schrijfkick? Nou dan worden er knopen doorgehakt. Ik vind in een trio spelen toch wel heel fijn hoor!

Meer lezen? Een stuk van Cor’s nieuwste cd ‘Elettra II’ beluisteren?
Het hele interview staat op ons Online Music Magazine!
Probeer het uit – nu voor maar 2 euro!

X